VAKTİN peşinden koşarken biz.. Sen ağır-ağır gelip yutuyorsun. Alevden ve sıcak ağzınla, umursamaz şekilde ilerliyor, hiç durmuyorsun. Üstünden geçtiğin her şeyi nasıl da geri dönülmez şekilde değiştiriyorsun!

Tıpkı lav gibi..

Geçtiğin yerleri yakıyor; Soğuduğunda ise kalın, sert bir katmanla örtüyorsun.

Değdiğin her yer mazi oluyor.

O, kalın kabukları kaldırıp maziye dönsek ya!

Olmuyor.

Hem canımız acıyor, hem de kabuğun altındakiler artık bir işimize yaramıyor. Hiçbir şey hafızamızdaki kadar canlı değil.

Eski ışıltısından yoksun, tadı bozulmuş. Bir nevi mumya..

Şekil belki var ama renk, tat, koku yok.

Nesin sen ey zaman? Büyük patlamadan bu yana lavın aldığı yol mu? Yoksa önüne kattığın insanların sırf sen onları yakalayıp yakma ve mumyaya dönüştürme diye kat ettiği yolun toplamı mı?

Mekan mı, mesafe mi?

Ne ölçebiliyorum, ne depolayabiliyorum, ne de üretebiliyorum. Hiç değiştiremiyorum. Geri döndüremiyorum. Sadece yok etmek ve unutmak istediklerimi yoluna atıyorum.

Yani 'zaman'a bırakıyorum.

Biliyorum ki hafızamdaki her şeyi anıya, şeri hayra, hayrı şere, insanı kamile, kamili deliye, deliyi sakine, sakini çılgına, genci yaşlıya çevirirsin.

Her şeyi değiştirir de bir sen değişmezsin.

Yaşlılar sezerler.. Gençlikte yakalayamadıysan da, senin onların üzerinden geçmen an meselesi.. O yüzdendir ki, sadece an vardır. Bir de uzun bir geçmiş yaş almış bu insanlar için.

Aceleleri yoktur. Nasıl olsa gelecek derler. Uzunuzun gevezelik edebilirler. Oyalanma üzerinedir her şey. Yetişmek yok. Gereksiz diye bir şey yok. Öğretirsin zorla yaşama bilincini..

Gençlik öylemi ya! Taze yeni yeşermiş fidan gibi azimli, ümitli, acelesi olan.

Vakite odaklanmış. Gevezeliğe tahammülsüz. Kendini bir şey sanan.. Evet, sensin onları bu şekilde yaşatan.. Yaşama sevinci tavan.. Sonunda onlardan tüm bunları geri alan.. Biliyor musun? Seni yok edebilirdik aslında.. Ömür, hafıza, mekan, değişim ve kıyas diye bir şey olmasa..

Veya 'an'lar böyle üst üste yığılmasa..